Opgeven is geen optie, maar toegeven soms wel

Vandaag beleven we onze laatste dag in Quito. Vanavond nemen we de bus naar Otovalo, een stad die bekend staat om zijn markt, in het noorden. Maar eerst staat er nog een hike op het programma.

We gaan vanuit ons hostel met een taxi al la 3,50 dollar naar de telefirique, dit vanwege de veiligheid in het gebied. Ook blijkt het een beetje ver lopen ;). Samen met Hannah (duitsland en spreekt Spaans, super handig!) en Alana (Australië) gaan we een vulkaan beklimmen. De telefirique brengt ons al een stuk op weg en tot 4730m hiken we zelf. Het is bewolkt en bovenin hangen ook veel wolken, maar in de bergen weet je het maar nooit....de blauwe lucht kan zo weer tevoorschijn komen..ook boven de top... Uit de telefirique hebben we een mooi uitzicht over Quito en bij helder weer zie je de Cotopaxi vulkaan en de Chimbaroza (Ecuadors hoogste vulkaan en op de top ook het verste punt van het middelpunt van de aarde). Helaas is het niet helder genoeg. We beginnen daarom al snel aan de klim! We voelen dat onze ademhaling wat kortademig is en de klimmen vrij stevig zijn. Hier en daar is er afwisseling met vlakke of dalende stukken. Het wordt steeds kouder en af en toe een korte pauze maakt het niet warmer :) Op zo n 4300m besluit Alana terug te gaan en lopen we met zijn drieën en af en toe wat andere wandelaars verder. Wat motorcrossers kunnen ons via gps vertellen hoe hoog we zitten en hoe ver de top nog weg is, een half uur... Andere wandelaars die terug komen van de top vertellen ons dat we een uur, twee uur, anderhalf uur...steeds wisselend dus...verwijderd zijn van de top. We besluiten door te wandelen en zelfs de zon laat zich zien. Dit is echter van korte duur en de bewolking neemt toe en de duidelijkheid van de trial neemt af. We klimmen op handen en voeten over rotsen en zandpaden en de korte pauzes laden ons steeds weer even op. Al een paar keer overwegen we 'doorlopen' of 'omkeren'.. we verleggen onze grens steeds een beetje, maar de kou, de mist, de ontbrekende paden en de nieuwe info van een wandelaar met gps die ons vertelt dat we op 4580m zitten en we er wel bijna zijn maar langs rotsen moeten klauteren, doet ons besluiten naar een voor ons uitstekende rotspartij te lopen en daar onze eigen summit te laten zijn. We zijn koud, buitenadem en trots op de 4610m hoogte die we hebben bereikt in vier uur lopen!

De terugweg verloopt vlot in anderhalf uur, maar verloopt niet zonder obstakels. De laatste helling omhoog was zwaar en door de steilheid en het losliggende zand naar beneden niet anders...en of dit het pad was wisten we nog steeds niet..maar omhoog brengt ons ook weer naar beneden. Glibberend, glijdend, met handen en voeten, kruipend over rotsen en balanshoudend op de smalle padden, hebben we onze adem weer terug en vervolgen we onze trial naar beneden.

Een spannende dag met mooie uitzichten, een uitdagende trail, leuke gesprekken (tussen de kortademigheid door), luisteren naar je lijf en kijken naar je omgeving, leren dat toegeven aan ook een overwinning is en weer een mooi avontuur!

Nu zittend in de bus naar Otovalo, kapot zijn en op de achtergrond jungle book op hebben staan....wat een wereld van verschil met een Nepalese bus ;) Een gehaaste chauffeur en twee toeristen die geen Spaans spreken....ja... dan stap je in de verkeerde bus en kom je een half uur te ver uit in de grote stad van het noorden..oeps.. Gelukkig verstaan we al een beetje Spaans, doen we vooral alsof, kijken we iets minder vriendelijk en gooien er wat Spaanse woorden in en worden we op een bus terug gezet. Een uur alsnog te gaan... Met de vertaalapp al klaar, hoeven we gelukkig niet nog eens te betalen ;)